Einde Zambia tijd

Zaterdag 27 oktober, Een super markt!!

Leo, Inge, Stieneke en Annet hadden ook zin om naar de markt te gaan en er blijkt een leuke markt eens in de maand op zaterdag te zijn, legt een eigenaresse van Kalulu backpackers uit. Het is wel te ver om te lopen... Dus we eindigen opgepropt in een taxi. Alsof we verslaafd zijn geraakt aan hitte en zweet. En deze chauffeur was er weer zo een van.... "Yes, I know where the saturday market is" en wil ons vervolgens zomaar bij een SUPERMARKT??? dumpen. "This is a market." Ja, *** de behanger, nu nog zo'n markt met kraampjes, ken je dat?! Goed, hij vraagt mensen op straat en uiteindelijk komen we dan toch nog op de goede markt terecht. Mooie spulletjes (... maar dat is voor sommigen nog een verassing ;) ) en met lichtelijke manipulatie ben ik er nog niet eens heeeeel arm van geworden.
Terugweg was nog spectaculairder. Ten eerste was deze auto nog kleiner en stuiterde de deur net zo hard weer terug als dat de chauffeeur 'm dichtgooide tegen mijn billen. Houd ze toch eens binnen bord... Vervolgens reed die gozer (en hij had trouwens echt de grootste trommelstokvingers die je maar kunt bedenken), die dacht dat zaterdag zondag was, op de verkeerde kant van de weg ons ook nog hlemaal naar de verkeerde kant van de stad!!! Daar is Kalulu WIJK dus. Jaja, hij wist (ook zo goed!) waar onze lodge is. Nou die rit op een bil heeft drie kwartier geduurd denk ik. Krankemikkig vallen we uit de auto als we er dan EINDELIJK zijn. Maar het is het waard geweest en het was een heel gezellig, eeh 'intiem', uitstapje.
De rest van de middag hebben Annet en ik aan ons 'wetenschappelijk' verslag gewerkt en daar ga ik niet veel over vertellen, want word daar nu alweer spontaan chagrijnig van. Welke idioot heeft dit bedacht? En een gat in mijn portomonnee man, dat internet hier wat ik daarvoor nodig heb!
Om maar een 'leuke' afsluiting te hebben... Een waardeloze BBQ (waar ik al oh zo'n fan van ben) die DRIE UUR LATER! GA EENS KLOKKIJKEN AFRIKANEN!!!!!! begon, door gasten die dat voor het eerst deden. Frank had doorgegeven dat er een vegetariër tussen zat, maar daar hadden ze geen boodschap aan. Dokken voor een paar droge broodjes en, alweer zucht, een paar frietjes die ik op één hand kan tellen. Het vlees was al helemaal een giller. Elke ronde liet die oen een biefstuk op de grond vallen en het was vel over been waar hun (rest van de groep) bek van in de fik ging staan! Niet te hachelen, niks gemist dus. Naast me hoor ik opeens: "Sla op me rug!", Eva stikt in die enige hap vlees die ze heeft genomen. 3 seconden later is ze gered door Bart en Wieteke die haar ongeveer in elkaar aan rammen zijn. Nou allemaal chaggy van deze prutavond, vroeg naar bed maar. En ik val in slaap met mijn boek 'Sonny Boy' naast mij. Ben daar al vier keer ofzo opnieuw in begonnen, zo saai tot nu toe.


Zondag 28 oktober, 'Brandt je bek niet'-zondag

Vroege vogels staan vroeg op, ja logisch, dus ik lig zondag 28 oktober dan toch ECHT een keer naast het zwembad en daarna ook weer ECHT aan de opdracht ;). #%$¥\|*# INTERNET LIGT ER DE HELE DAG UIT!"€&@$£#%##!! Waardeloos.
En er moeten ook nog boodschapen worden gedaan, maar ze willen allemaal liever voetbal, grrrr, kijken. Dus met het dreigement "Ik ga over een kwartier, ook alleen als jullie mij niet komen vergezellen" (we willen liever niet dat mensen alleen gaan lopen, straks ook donker)", zijn er toch een paar lieve luitjes die helpen :).
Uit eten, Eastern fusion. Een Indisch restaurant, om de hoek. Het eten was op zich wel lekker, maar kanonne...super heet! Daarbij zijn er een paar nog steeds niet lekker en liep ongeveer de hele groep krom van de buikpijn met een mond die in de fik stond naar huis. Eva en Wieteke zijn zelfs eerder naar huis gegaan. Ik weer de enige die nergens last van hah en het wel lekker vond. Voelde me haast schuldig! Oja, dat ben ik ook want ik had het uitgezocht, OEPS!!! :O.


Maandag 29 oktober, van kastje naar de kliniek

Joepie, ik hoef maar om 10:00 uur te beginnen op de Casualties. Een heel gedoe met brieven natuurlijk om uiteindelijk alle 4 (Nicole, Leo, Lucas en ik) op een andere 'firm' te worden onderveeld. Bepaalde dagen niks voor ons te doen, dat weten we nu al. Fantastisch hoor, die ziekenhuisdagen. Ik ben ingedeeld op firm Yellow, bij Dr. Zimbla. Tenminste wel met een arts meegelopen vandaag, met nog drie andere Zambiaanse studenten. Het is een soort huisarts geloof ik. Veel verschillende klachten gezien, heel leerzaam. Man met lipomen (vetbobbels), vrouw van 21 met een fibroom (goedaardig gezwel in de borst van bindweefsel), meisje met gebroken pols die veels te lang in het gips heeft gezeten en daardoor haar pols niet meer kan bewegen. En nog veel meer. Als de andere studenten weg zijn moet ik veel vragen bentwoorden, en dan kom je erachter hoe weinig je weet en hoe weinig je onthoudt. Zo kom ik er nooit man! Hij is ook niet zo aardig, Dr. Zimbla. Alleen de taxi naar huis genomen na een duizendste hopeloze poging tot informatie vinden voor ons verslag. Van kastje naar de muur, van gebouw naar gebouw. Anderhalf uur later ben ik voor de verandering, ahum, geen steek wijzer geworden. Nou er waren twee lichtpuntjes: ene Chris die werkt in het ziekenhuis (maar zou niet weten wat, geen witte ja) ziet mij dwalen en helpt mij naar de 'Adult Clinic of Excellence' soort HIV kliniek. Hij heeft even in Groningen gestudeerd, wel geinig. En ene 4e jaars farmacologiestudent Jonas wijst mij de weg naar het 'Paediatric centre of excellence'l wat ik niet had kunnen vinden anders.
We gaan uit eten in een portugees restaurant, ja doe maar gek in Zambia. Ben weer op de vega tour, pastaatje genomen.


Dinsdag 30 oktober, stop die brief maar in je kont!!

We doen toch een poging om wel met elkaar bij Casualties te kunnen meelopen. Frank heeft weer wat telefoontjes gepleegd en dat mag. Maar...eerst dan weer dat brievengezeik! En dat is zacht uitgedrukt. Weer naar die #%$£#.... We zijn namelijk heel goed bevriend ondertussen met de secretaresse van 'head of surgical department'. Ze haalt het bloed onder onze nagels vandaan als ze ons, weer, uren laten zitten en wachten en de brieven in eerste instantie niet voor ons wil regelen. Betalen we dan 80 dollar voor, om in dit ziekenhuis mee te mogen lopen. Trouwens, we mochten nog niet eens zittend wachten in het kantoortje. Ze had 'last' van onze aanwezigheid, dus we moesten onszelf maar vermaken. Dus dan doen Leo, Lucas en ik en we gaan voor haar deur zitten kaarten op de grond. Nicole had de hoop al opgegeven, heel verstandig en is mee gaan lopen met een andere groep. Nou drie uur later een brief en hadden we nog twee uurtjes om mee te lopen met Dr. Prince. Leo is niet lekker en Lucas en Leo hebben er ook echt totaal geen zin meer in. We zijn er allemaal klaar mee. Nou ga ik dan toch maar weer 'proberen' en dus alsnog in mijn uppie. Dr. Prince zou heel aardig moeten zijn, bertelde de groep die hier vorige week meeliep, maar ik vind het maar een perverse chagrijn. Ene Zambiaanse hoer in Lusaka die Iris heet is bekend om haar openbaar gepubliseerde pornofoto's. Een verpleegkunde studente legt dat uit aan mij. Wel fijn dat die Dr. Prince mij aan iedereen voorstelt met Iris gevolgd door haar achternaam, VERDORIE KL#%TZAK. Dus na 2 weken kom ik hier achter en ik maar denken dat iedereen zo vriendelijk lacht als je ze groet!!!
Ook niet zoveel geleerd in de kliniek, want hij vertaald vrijwel niks voor me en de patiënten komen en gaan met de minuut. Het meeste gaat langs me heen. Casualties is trouwens een soort eerste hulp. Vooral soort doorsluispost.
Dus een paar uurtjes uitrusten in de zon naast het zwembad was mijn verdiende loon van vanmiddag ;).
Met de helft van de groep gaan we eten bij een Italiaans restaurant. En het was super gezellig en mis die pizza die de rest eet helemaal niet! Onwijs lekkere lasagna gegeten en GRATIS RODE WIJN. Dus toen waren we allemaal heeeel gelukkig. Ijsje eten en paar gaan nog aan de wodka als we weer terug zijn. En helemaal bezopen zijn ze, haha. En dan te bedenken dat ze morgen vroeg op moeten. Alleen degenen die op Paeds zijn ingedeeld gaan er vroeg uit, dat is een boeiende afdeling. De rest van ons heeft de hoop opgegeven.

Dus woensdag 31 oktober ga ik er NIET vroeg uit. Tenminste... ik slaap uit tot 8 uur i.p.v. Half zeven ;). En toen ben ik die hard aan mijn opdracht gaan werken. Ik was zo trots, want dit was misschien laatste dag zon, troebel zwembadwater (maar ik wordt toch niet ziek, ei ei ei ik ben zo blij, Frank is daarentegen nog steeds lek en ziek/ziek en lek) en een handdoekje ter grootte van een theedoek (maar je verdampt hier toch snel ;) ).
En ehm... Oja, we zijn ook weer naar een leuk marktje gegaan.
Onze laatste nacht hier en Sean, de eigenaar, heeft voor ons een feestje georganiseerd! Boxen, lichten, musica en BBQ (en Bart speelt voor chefkok dus was nu wel goed te eten, schouderklopje, je zweetdruppels boven de gloeiendhete BBQ in je witte jasje was het waard!). En de wijn! Stieneke, Inge en ik delen onze twee gekochte flessen witte wijn en rosé die we hebben gekocht in de supermarkt :). Rest aan die vieze Mosi of Castle bier.

Het was een onwijs goed geslaagde afsluting van onze 6 weken reis in Zambia. Tijd is voorbij gevlogen en heb het geen moment niet naar mijn zin gehad! Ik heb het getroffen met een onwijs gezellig groep en ondanks ik weet dat ik het heerlijk ga vinden niet te worden omringd door elf andere mensen dag en nacht... Ik ga jullie onwijs missen Leo, Annet, Inge, Stieneke, Eva, Wieteke, Frank, Lucas, Bart en Justin! Er zijn nooit ruzies in de groep geweest en met iedereen klikt het wel, dus daarmogen we trots op zijn!! En Evanoem ik even in het bijzonder, omdat we ook een bijzondere band hebben sinds ons verblijf met z'n tweetjes bij ons gastgezin van de lokale bevolking. Dat was de meest bijzondere belevenis van mijn tijd in Macha. Daarbij zijn de ervaringen in het ziekenhuis, met name de bevalling waarbij ik heb geassisteerd en de operatie waar ik met mijn neus bovenop stond, heel speciaal. En de gezelligheid 's avonds in de huiskamer met onze films en weerwolfspellen maken de herinneringen heeel leuk :). Natuurlijk noem ik ok nog even Livingstone met haar wereldwonderlijke Victoria watervallen en de twee dagen Safari wat van mij een hele week had mogen duren.
Hier in de hoofdstad Lusaka hebben we ook een geweldige tijd gehad en ga de zon, mijn kleine handdoekje en dat vieze zwembad water heeeeel erg missen als ik in het koude kikkerlandje van 5-10 graden kom!!!

We zijn net weer uit eten geweest en worden zo opgehaald door Danny om naar het vliegveld te gaan. O daar is die. Ik ga er een eind aan breien en dus ook aan mijn blogs.
Bedankt voor jullie berichtjes!

Liefs en kus Iris