Zaterdag 27 oktober: Enjoy life!!!

Woensdagochtend de 17e nog even wat presentaties er doorheen knallen voordat we de bus in stappen om naar Livingstone te gaan. Annet en ik hebben wat in elkaar geflanst over HIV en het verminderen hiervan in ruraal Afrika. Data voor ons onderzoek hadden we niet, want volgens mij kennen ze dat woord niet. Ze geloven hier namelijk in 'mondelinge' overdracht van informatie en het wordt nog een lastige klus hier iets wetenschappelijks van te maken.
Even wachten op Danny, onze chauffeur die andere mensen voor hem laat rijden, en we peren 'm! Paar uurtjes. Eenmaal aangekomen is het backpacks dumpen, verblijf zag er prima uit trouwens, en op naar de 'Booze cruise', wat... net zo is als het klinkt. 3,5 week geen druppel alcohol in het christelijke Macha en verdampt door de brandende zon eenmaal belandt op de boot... voelden we de wijntjes goed ;). De tocht over de Zambezi rivier was onwijs mooi en het was goed om even bij te komen van de afgelopen weken met een paar mooie dagen voor de boeg! Af en toe wat apies langs de kant en een hippo hier en daar. Het was donker toen de boot weer werd aangelegd... we hebben dus een mooie zonsondergang op het water gehad! 's Avonds wezen stappen in de Fezz bar.

De volgende ochtend, donderdag de 18e, vroeg op. De rest gaat raften om 8:00 uur, wat mij wordt afgeraden. Dank aan mijn bejaarde rug. Ik had om 12:30 de 'Under the spray tour'. 12:00 met de taxi: "So I have to wait for years before you finished study and we can get married!", "Find yourself another doctor!!" En dan zet die gozer ook nog van dat Enrique Iglesias gekwijl op, zucht, kap daarmee!
Even wachten tussen wat zebra's en met twee Engelse meiden en drie begeleiders gingen we de rotsen bij de Victoria watervallen afdalen. Wat heftiger was dan ik had verwacht. De tocht naar beneden duurde bijna een uur in hitte van bijna 40 graden en hoe verder ik naar beneden ging, hoe meer ik begon te leven 'per stap', want het werd steeds moeilijker en glibberiger. Na een klein stukje raften en nog meer geklim en geklouter... MAKE A JUMP! Zwem je dan... In het mooiste gebied ter wereld wat ik tot nu heb gezien. Tussen twee kloven: aan de ene kant Zambia, aan de andere Zimbabwe. In een met rotsen afbegrens stukje water op 110 meter diepte, omringd door watervallen en regenbogen als hoelahoeppen!! Naast de watervallen, onder de watervallen, in de watervallen. Na een barre toch terug naar boven was het even wachten op de rest van de groep. Shit dat duurde lang, alles wel goed hoop ik... Te laat voor de volgende activiteit en bont en blauw. Op naar...
DEVIL'S POOL!!! Nu lopen we aan de bovenkant van de watervallen, prachtig uitzicht. Hop, hop, hop in galop over de rotsen. Na bijna vier weken met elkaar te hebben opgetrokken zijn we lichtelijk suïcidaal geworden. De volgende sprong in het water is aan de rand van de watervallen... of afgrond moet ik zeggen. Een paar steentjes houden ons tegen niet met de waterstroom naar beneden de vallen. En of we niet gek genoeg zijn... Even balanceren op het randje met een of andere idioot die je benen vasthoudt (anders ga je dus wel!) kan er ook nog wel bij! We eten voor een paar centjes friet en een ijsje en doen een drankje op lounge banken in Jollyboys (ons verblijf). Aardig gebroken na deze dag. We pakken onze packen weer in en een weekendtas voor Botswana. Daar gaan we namelijk 2 dagen op safari!! Super gaaf he?! Vrijdag de 19e: In de ochtend worden we opgehaald om kwart voor zeven. Paar uurtjes in de bus, een stempel rijker in mijn paspoort en de grens oversteken met een bootje... We springen een Jeep in die ons brengt naar een hotel aan het water waar we onze portomonnee legen van dollars voor de safari en een paar cakejes naar binnen proppen. Vervolgens de boot op. We varen in Chobe National Park tussen Namibië en Botswana. Rood/paarse zwaluwen vliegen om ons heen en langs de kant zien we wel eens een .... Voorbij komen, mooie vogels. Klaar om beesten te spotten... Het eerste nijlpaard vinden we echt onwijs spectaculair. Nijlpaarden alleen zijn verstekelingen, de zwakke/oude mannetjes. Anders zijn ze in groepen. legt Roy (een van de Safaribegeleiders) uit. We spotten ook twee krokodillen. De eerste was echt huge! Rond de 3,5 meter. Langs de kant zien we ook olifanten. De eerste daarvan vinden we ook echt fantastisch, maar uiteindelijk raken we eraan 'gewend'. De Afrikaanse olifant is hier niet zeldzaam, Roy zegt dat er alleen in dit park al 35 000 olifanten telt. Ze blijven wel leuk, we liggen helemaal dubbel als ze rollebollen in de modder, hun zonnebrandcrèmetje, ziet er zo grappig uit! Nijlpaarden zijn echt lelijke beesten trouwens, ze behoren ook tot de 'Ugly five'. Samen met hyena's, wrattenzwijnen.... Tot de 'Big Five' horen de luipaard, olifant, neushoorns (die zijn heel zeldzaam en niet meer in dit park aanwezig, overgeplaatst), bufallo (wat ik niet echt snap, ze zijn behoorlijk saai namelijk, maar wel mooi die kuddes hoor! Veel aan de Namibië-kant) en natuurlijk de koning en koninginnen: de leeuwen. Langs het water zien we ook veel antilopen, die vind ik heel mooi (maar voeren verder ook niet zoveel uit).
Leuke start van onze safari, zo over het water. We lunchen biji dat hotel aan het water. Er zijn veel lekkere salades, groenten en fruit waar ik zoooo blij mee ben, want dat vlees komt me mijn neus uit!
Daarna springen we de Jeeps weer in, nu gaat de tocht dan echt beginnen. Ik zit in de jeep met Nicole, Stieneke, Annet, Lucas, Bart, Leo en Inge. De Jeep is open aan de zijkanten en de begeleiders, Roy en Sinka, zeggen dat we er niet uit mogen hangen i.v.m. het gevaar van de leeuwen (zou het zo erg zijn?) en ik moet mijn been vooral binnen bord houden! We hobbelen een eind weg in het droge (komt door het seizoen), onwijs mooie park! In de bomen verderop zien we allemaal grote vlekken... Dat zijn aasgieren. De rest zworm boven of vrat van het kadaver van een olifant. Jakkes. We rijden nu ook heel dicht lang een aantal olifanten, op een paar meter afstand maar! Tussen de bosjes proberen we grote katten op te sporen. Lastige klus, maar niet onmogelijk! Want in een dag tijd is het gelukt 4 leewen te spotten, twee vrouwtjes en twee mannetjes. Een paar daarvan, ze waren ook aan paren btw (in de schemering, wat romatisch ;) ), dat ook weer gezien. Een van de mannetjes heeft ons overigens de stuipen op het lijf gejaagd toen die vlak voor onze Jeep achter de bosjes vandaan kwam gesprongen met een grote brul!! Kippenvel. Met veel geluk hebben we op dezelfde dag ook oog in oog gestaan met luipaard.
Met zonsondergang keken we uit over de horizon, richting Namibië. Wat aardig in de fik stond overigens. In de verte zien we een grote zwarte vlek over het water en langs de kanten...een mega kudde baffalo's steekt over!
We racen met 80 km/uur (soort safari-raft laat maar zeggen, heb gelijk zin in de kermis!) in het donker naar de campeerplek. Ja, we overnachten dus midden in het park in een bos. Niet iedereen heeft daar evenveel zin in, ik wel! We eten om een kampvuur (piri piri saus, burn baby burn) en krijgen ook nog eens show van twee van de begeleiders met een Afrikaanse dans met lendendoekjes als kostuum!! Haha. Justin offert zich ook op... De tranen rollen over onze wangen. Als afsluiting een grote plensbui. Na een plasje in een soort geïmproviseerde wc-kruk, die instort als je erop zit, boven een gat in het gras en een zeiltje eromheen als hokje, duiken Stieneke en ik snel de tent in en hebben we geslapen als als een roos.

Zaterdagochtend de 20e worden we dan wakker in de wilde natuur! Na geen warme douche, helemaal geen zels, maar wel een goed ontbijt springen we de stuiterbal met wielen eronder in. Gisteren hitte, vandaag...ijskoud!! We bevriezen zowat, de wind wordt steeds harder en de regen gaat ook meedoen. We gaan eerder terug voor de brunch, ze (begeleiders) zien dat we achterin die open stuiterbal aan het vekleumen zijn en met een paar zeiltjes en Lucas' zijn been met oorlogswond (zegt die zelf) probeer ik iets warmer te worden. Helpt niet.
Het uitzicht over de savanne was het wel waard anders! Een schilderij, mijlen ver kunnen kijken en hier een daar een afrikaanse boom, impala's (antilopes) en buffalo's. Verder nog een baby giraffe gezien (in z'n eentje, Sinka denkt dat die het niet lang zal kunnen overleven zo), een sabeltant antilope in het bos en een super mooie bruine bosuil die uit het prentenboek is komen zetten. We duiken onze nesten in tijdens de regenbui en koude. Daarna wakker voor een heerlijke lunch en na een tijdje mogen we weer! We hebben weer leeuwen gezien! Ook mooie vogels: lila breasted bird, karmine bea eater en adelaars. En als klapper op de vuurpijl een giftige cobraslang die voor onze Jeep langs komt op de weg naar huis.
Terug in Livingstone gaan we uit eten bij café Zambezi, eindelijk weer een lekkere vegetarishe maaltijd, maar heb ook een centimeter krokodil geprobeerd om te zeggen dat ik dat ik dat ook heb gegeten ;). Laatste avond hier, dus dat wordt weer feesten in de Fez bar! Was weer een leuk feestje, maar een heeeeel kort nachtje als je de volgende ochtend zondag de 21e om kwart voor zeven wordt opgehaald om... Te gaan vliegen! In een tweepersoons open vliegtuigje zweef ik boven het gebied vam de watervallen. Ik zie grens van Zamia en Zimbabwe, hippo's en olifanten vanuit de hoogte, het stukje water waar ik heb gezwommen, de raftroute van de rest van de groep. Het was super, zo in de open lucht!!!!

En toen moesten we toch echt geloven aan het einde van ons wereldwonderlijk Livingstone avontuur. We hebben genoten bij het leven, kan het niet beter zeggen. De 8 urige teruweg naar de hoofdstad Lusaka lijkt ook wel een soort reis terug naar huis. Had het niet erg gevonden vervolgens het vliegtuig naar Schiphol te nemen. Was een mooie aflsuiting. Voor iedereen loet het een beetje zo, we denken dat 1,5 week in ziekenhuis alleen maar kan tegenvallen nog. Als we weer in het 'konijnen' verblijf zijn, Kalulu backpackers, is dat goed te merken. De sfeer zit er niet echt lekker in, geen dagje rust ook in het vooruitzicht. Morgenochtend, maandag de 22e, rondleiding in het University Teaching Hospital.
Tsjonge jonge, wat was dat een tegenvaller. Urenlang wachten om 80 dollar te moeten dokken om een paar dagen mee te lopen, wat we toch eerst weer in de ver**** kwacha's moeten omzetten. En dan blijkt een van de zoveelste tuthola's die niet kan tellen een pakketje 'per ongeluk' te zijn kwijtgeraakt. Met het excuus: één van jullie heeft niet betaald. Corrupt en een efficiëntie van 0,0 hier in dit land soms. Nou, drie uur later en een paar brieven verder... Dat was dag één van Lusaka. Oja, onze chauffeur Danny die een andere chauffeur altijd laat rijden, komt dan ook nog eens een uur later. Klokkijken is ook moeilijk.
De dinsdag de 23e dan echt een beetje actief worden. Nicole, Leo, Lucas en ik zijn ingedeeld op de Obstetrie en Gynaecologie ward, wat ik heel leuk vind, en we starten om 8:00. Lucas en ik horen bij 'Firm B' en vandaag lopen we dan mee op de labour ward! Onze komst is niet echt bekend. Uren lang lopen, nog erger we staan de hele tijd, we mee met nog 20 andere studenten. Kan op 10e rang niet echt horen wat er wordt verteld, eeh gemoppeld. Na de 'overdracht' (dat moest het voorstellen) is er een oude jaar student, 7e jaars, zo aardig om zich voor te stellen en ons te begeleiden. We hebben een goede bevalling gezien (kan ook geen kwaad een keertje) en een enorm heftige bloeding, echt een slachtpartij. Voor de rest weer een beetje gezeten, in slaap gedonderd, uit je neus vreten, bedenk maar wat.
Na een volgend uur wachten, vaststaan in het verkeer (maar in welke stad nou niet?), pinnen, boodschappen doen (oke, nu wordt het saai he? Ik ga wel over de avond vertellen). Party bij ons in Kalulu backpackers, want morgen is het Independance Day. We waren zo'n beetje de enige feestbeesten en het stelde niet zoveel voor, maar dan moet je maar zelf wat van maken hè? Dus dat hebben we maar gedaan. Sommige iets teveel van dat ethanol in hun brein zitten (ik nu niet hoor!) en ja, daar ga ik nu maar bij houden ;).

Volgende ochtend, woensdag de 24e, ben ik klaarwakker om 08:00 en Wieteke ook. Rest ligt natuurlijk uit te brakken. Ochtendje en middag aan en in het zwembad gelegen. Bart en Frank hebben een nieuwe hobby om ons, de meeste meiden, in het zwembad te smijten. Heb het wateroppervlak ook al van ondersteboven vastgehouden aan mijn enkels met het puntje van mijn neus in het water, mogen bewonderen. Déjavu van de uren in mijn leven die ik boven de prullenbak heb doorgebracht, weet jij daar soms iets van Terence Westphal?. Maar... we hebben dus nog steeds dikke pret met elkaar. Dat houden we goed uit met z'n twaalven :). En omdat het vandaag dus Independance Day is gaan we nog even de stad in met z'n allen. Oké, nergens een feestsfeer...? Als we het navragen blijkt er alleen vanmorgen bij het vrijheidsbeeld een gezamenlijke activiteit te zijn geweest. Wel open een beetje achter op de feiten. Dus besluiten we om over drie minuten naar de film te gaan in de bioscoop waar we nu toch voor staan :). Taken 2, onwijs goede actiefilm (aanrader, ik ben namelijk niet in slaap gevallen, dat doe ik tegenwoordig als ik stil moet zitten). De film is opgemomen in Istanbul en herken bijna alles van wat ik met Lidy heb gezien: de grote bazaar, Egyptische bazaar, de stenen van het badhuis waar ik naakt op heb gelegen (is nu onderdeel van een vechtscène), de brug naar de Galatatoren waar we over en onder hebben gelopen, de ferry naar de Asian side (haha, en ze zitten precies op datzelfde bankje Li!)... Wauw dat was een geweldige stad en heb alweer zin in de volgende stedentrip Li!
We gaan uit eten in de eerste beste tent die we zien als we de bios uitkomen. Lekkere rode wijn, van die goedkope witte troep van gisteren hebben we nog steeds een fles staan in koelkast (zegt geoeg), en goede vis. Gelukkig geen pizza of KFC vanavond, dat snacken ben ik ook alweer zat.
Deze dag voelde als een onwijs goede vakantiedag!

Oja, maar we zijn hier voor onze minor. Er moet dus ook 'gewerkt' (ik stond erbij en keek ernaar) worden. Lucas is ziek vandaag, donderdag de 25e. Dus sta ik er alleen voor op de OK van de Obstetrie en Gynaecologie. Tijdens de eerste operarie wordt een baarmoeder verwijderd met carcinoom verwijderd. Ook een DenC (dilatatie en curitage) voor een deel gezien. Het einde van een keizersnede gezien. Ik blijf wat langer, want dan kan ik een hele keizersnede zien. Aan de lopende band gaan die, er is zelfs een apare OK voor. Tussendoor komt een spoedgeval. Pretermijn, geen pulsaties aan het navelkoord wat uit de vagina komt zetten en de arts hoort ook geen hartje... Ik wordt er een beetje haarvan als ik nu nadenk hoeveel gevallen van miskramen ik heb zien voorbij komen. Dan heb ik nu goed nieuws: de keizersnede waar ik het over had verliep goed en er is een, voor tot zover bekend, gezonde tweeling geboren!!! Joepie!!!

Vrijdag 26 oktober
Nu kan ik dan eindelijk pas eerlijk over 'vandaag' praten, moest even een inhaalslag maken van bijjna een week blog schrijven :). Daar ben ik nu dus mee bezig al een paar uur. Wachtend op mijn eten, tja... Afrikaans tempo koken. Maar wel aardige mensen die het verblijf hier verzorgen! Vind zambianen over het algemeen sowieso erg hartelijk. Gister heeft een taxichauffeeur voor 20 000 kwacha's thuis gebracht ipv de gebruikelijke 30 000 (een briefje van 50 000 is ongeveer €7,50), omdat ik te weinig over had.
Voel me ook geen moment onveilig hier, ben vandaag ook alleen naar de supermarkt geweest. No problems natuurlijk.
Vanmorgen voelde Lucas zich nog steeds ziek. Ik heb op de maternity ward meegelopen en Dr. Gore (een vrouwelijke arts in opleiding) legt veel uit als ik haar mag bijwonen tijdens de consulten. Ik kan nu op een zwangere buik met de hand precies voelen waar het hoofdje zit, waar het ruggetje en met een koker naar het hartje luisteren. Ik overweeg Gynaecologie komt steeds hoger in de rang bij mij. Lijkt me wel wat. Maar dat is nog veeeer weg, eerst dit jaar maar doorkomen en mijn Badhelor halen.
Oja, vanmorgen eerst even met een mammelijke arts meegelopen en had hem nog op het ideme gebracht misschien te testen op malaria bij iemand met anemie????? One out of the big three (malaria, TB en HIV in de tropen), maar wordt blijkbaar niet meteen gedacht. En nadathij zijn hersenen lang laat kraken ligt daar dan een uitstrijkje klaar die daarvoor er nog niet lag...
Met een andere arts breng ik bloedproducten naar de bloedbank, waar iedereen een jas draagt van Sanquin bloedbank Rotterdam, humor. De arts begint mij te ondervragen over anemie en het meeste antwoord ik in één keer goed, maar het is het zo eentje die nergens tevreden mee is. Verpleegkunde studenten zijn ook echt te min voor hem en die worden uitgehoord over shock en i.v. vloeistof aanleggen, bla bla bla.

Mijn eten lag onderstussen klaar en nadat ik de chefkok hier heb geholpen met van twaalf mensen waarvoor hij in zijn uppie moest koken, gaan we uit met de helft van de groep. Eerste tent valt niks te beleven, andere twee waren leuk. Paar decibel armer denk ik wel. We hebben het niet al te lang gemaakt, eentje kreeg koorts. Wat dat betreft voelen mensen zich nu minder goed in de groep, een aantal zijn ook, thuisgebleven omdat ze ziek zijn... zoveelste infectie denk ik zo. Hoop dat ze snel weer opknappen.

Het is nu kwart voor tien, zaterdagochtend de 27e. Ga zo douchen en aan het zwembad liggen in de zon, ik ben zo zielig. We proberen te 'vergeten' dat we ook nog een artikel moeten schrijven in één week met belabberd internet en een opdracht waar we geen van allen mee uit de voeten kunnen. Dat is weer minder als we terugkomen: presentaties, artikel en tentamen. Voor de rest kijk ik er wel weer naar uit om naar huis te gaan, maar geen heimwee, dat ook weer niet.
Nu hebben we weekend en ik geloof dat we straks naar de markt gaan. Volgende week sta ik ingedeeld op Casualties, soort Eerste Hulp.

Lieve mensen, groetjes en veel liefs uit Lusaka! Ik maak het hier prima, maar heb ook veel zin jullie weer te zien! Xx Iris