23 September 2012: Gillende keukenwijven...
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
16 Oktober 2012 | Zambia, Choma
23 September 2012: Gillende keukenwijven...
Heel heel voorzichtig kwamen spelende kinderen heldhaftig op twaalf van die Hollanders af met een halve bus aan bagage mee, onze eerste ontmoeting met de bevolking.
Niet lang daarna zijn we wezen volleyballen, en we kicked ass, haha. Dit zijn overigens mensen waarvan een lid van het gezin te maken heeft met het Malaria Instutute of Macha (MIAM). Wij verblijven in 'The Dorm' ervan, en heeft niks te maken met primitief leven, het is super luxe zelfs. Voel mij echt aso om te douchen met drinkwater in een ruraal gebied en hier mijn blog te schrijven omdat we (weliswaar tegen betaling) gewoon internet hebben!!
Het wordt ook goed onderhouden hier en schoongemaakt, onze was hangt zelfs een halve dag later te drogen en belandt in een netjes stapeltje bij ons. Deze credits zijn voor Margery, hoofd huishouden hier. En het eten is goed, ook het vlees. Ik vind het namelijk een grotere zonde eten af te wijzen dan vlees te eten. Keuze gauw gemaakt.
Nu een verhaaltje voor het slapen gaan... Dat zijn de spannendste! Haha...
Een oerkreet uit de kamer van Eva, Leonore, Nicole en Wieteke, of nee 4... Waarop Frank reageert door als een idioot met een handdoek een volgende grote spin dood te slaan... ja vieze beesten horen er ook bij. Ik natuurlijk haast piesen in mijn broek van het lachen, om vervolgens weer terug te komen in mijn eigen kamer. Ik deel de kamer met Inge, Annet en Stieneke. Schatten van meiden... Maar gillen kunnen zij net zo goed! Wij moesten natuurlijk de kroon spannen met de grootste spin tot nu toe, boven mijn hoofd! En ik ook de enige die niet de longen uit haar lijf schreeuwt... Je snapt wie van de meiden the chosen spin killer is....sandaal in de slag.
De volgende dag, ondertussen is het de 24e, begonnen we met walletjes onder onze ogen om 7 uur aan het ontbijt. We hebben vervolgens rondleiding gehad in het onderzoeksinstuut door de directeur... 'Hey, we played volleyball together with you guys yesterday', haha leuk :). In de buurt van het ziekenhuis, Macha Mission Hospital, hebben we kennis gemaakt met Janneke, hoofd van onderzoek hier. Zij zorgt voor alle activitieten in het ziekenhuis, maar ook voor de fieldtrips die komen gaan... Dat houd ik nog even geheim ;).
Macha Mission Hospital is in 1857 opgericht door Dr. Thuma, ja en tijdens dat verhaaltje begaven mijn ogen het. Ze ginger echter weer wagen wijd open tijdens rondleiding door het ziekenhuis. Ik hoop morgen als ik OK heb met Lucas wat te mogen doen. Ik maak uit respect voor de patiënten en hun omgeving en op verzoek van Head Nurse overigens geen foto's van het ziekenhuis. De toestand van een aantal patiënten is slecht, maar de zorgstructuur zag er wel goed georganiseerd uit.
Save the best for last... Na de rondleiding zijn we naar de markt en verblijven van de familie van de patiënten geweest, vlak achter het ziekenhuis.
Het Afrika van mijn dromen.
Wij zijn echt vreemdelingen die daar lopen, de enige toeristen. Een aantal kindjes zijn echt in huilen uitgebarsten, zo vreemd zijn wij voor hun alleen al als we langslopen. In eerste instantie blijven de mensen ook bij ons uit de buurt, maar ze zwaaien met een brede lach terug als we ze groeten. Velen hebben we benaderd,en soms andersom. Ze vinden het geweldig als we foto's van ze maken en.... Haha, hoe kan dat fotootje nu vervolgens opeens in dat kastje belanden??? Ze hebben veel lol als ze zichzelf terug zien. Ja, voordat je het weet hangen 7 kinderen rondom je camera.
Ik kan werkelijk niet wachten tot de volgende ontmoeting met deze mensen, het had veel langer mogen duren, heel bijzonder, en dat is niet sentimenteel!!!
Moegenochtend vroeg OK, weltrusten!!
Heel heel voorzichtig kwamen spelende kinderen heldhaftig op twaalf van die Hollanders af met een halve bus aan bagage mee, onze eerste ontmoeting met de bevolking.
Niet lang daarna zijn we wezen volleyballen, en we kicked ass, haha. Dit zijn overigens mensen waarvan een lid van het gezin te maken heeft met het Malaria Instutute of Macha (MIAM). Wij verblijven in 'The Dorm' ervan, en heeft niks te maken met primitief leven, het is super luxe zelfs. Voel mij echt aso om te douchen met drinkwater in een ruraal gebied en hier mijn blog te schrijven omdat we (weliswaar tegen betaling) gewoon internet hebben!!
Het wordt ook goed onderhouden hier en schoongemaakt, onze was hangt zelfs een halve dag later te drogen en belandt in een netjes stapeltje bij ons. Deze credits zijn voor Margery, hoofd huishouden hier. En het eten is goed, ook het vlees. Ik vind het namelijk een grotere zonde eten af te wijzen dan vlees te eten. Keuze gauw gemaakt.
Nu een verhaaltje voor het slapen gaan... Dat zijn de spannendste! Haha...
Een oerkreet uit de kamer van Eva, Leonore, Nicole en Wieteke, of nee 4... Waarop Frank reageert door als een idioot met een handdoek een volgende grote spin dood te slaan... ja vieze beesten horen er ook bij. Ik natuurlijk haast piesen in mijn broek van het lachen, om vervolgens weer terug te komen in mijn eigen kamer. Ik deel de kamer met Inge, Annet en Stieneke. Schatten van meiden... Maar gillen kunnen zij net zo goed! Wij moesten natuurlijk de kroon spannen met de grootste spin tot nu toe, boven mijn hoofd! En ik ook de enige die niet de longen uit haar lijf schreeuwt... Je snapt wie van de meiden the chosen spin killer is....sandaal in de slag.
De volgende dag, ondertussen is het de 24e, begonnen we met walletjes onder onze ogen om 7 uur aan het ontbijt. We hebben vervolgens rondleiding gehad in het onderzoeksinstuut door de directeur... 'Hey, we played volleyball together with you guys yesterday', haha leuk :). In de buurt van het ziekenhuis, Macha Mission Hospital, hebben we kennis gemaakt met Janneke, hoofd van onderzoek hier. Zij zorgt voor alle activitieten in het ziekenhuis, maar ook voor de fieldtrips die komen gaan... Dat houd ik nog even geheim ;).
Macha Mission Hospital is in 1857 opgericht door Dr. Thuma, ja en tijdens dat verhaaltje begaven mijn ogen het. Ze ginger echter weer wagen wijd open tijdens rondleiding door het ziekenhuis. Ik hoop morgen als ik OK heb met Lucas wat te mogen doen. Ik maak uit respect voor de patiënten en hun omgeving en op verzoek van Head Nurse overigens geen foto's van het ziekenhuis. De toestand van een aantal patiënten is slecht, maar de zorgstructuur zag er wel goed georganiseerd uit.
Save the best for last... Na de rondleiding zijn we naar de markt en verblijven van de familie van de patiënten geweest, vlak achter het ziekenhuis.
Het Afrika van mijn dromen.
Wij zijn echt vreemdelingen die daar lopen, de enige toeristen. Een aantal kindjes zijn echt in huilen uitgebarsten, zo vreemd zijn wij voor hun alleen al als we langslopen. In eerste instantie blijven de mensen ook bij ons uit de buurt, maar ze zwaaien met een brede lach terug als we ze groeten. Velen hebben we benaderd,en soms andersom. Ze vinden het geweldig als we foto's van ze maken en.... Haha, hoe kan dat fotootje nu vervolgens opeens in dat kastje belanden??? Ze hebben veel lol als ze zichzelf terug zien. Ja, voordat je het weet hangen 7 kinderen rondom je camera.
Ik kan werkelijk niet wachten tot de volgende ontmoeting met deze mensen, het had veel langer mogen duren, heel bijzonder, en dat is niet sentimenteel!!!
Moegenochtend vroeg OK, weltrusten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
