Woensdag 26 September, Mabuka buti... Kabotu!
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
16 Oktober 2012 | Zambia, Choma
Woensdag 26 September, Mabuka buti... Kabotu!
VIT staat er op het rooster... Thermometer, manchet en bloeddrukmeter, meetlint en calculator van Fahrenheit naar Celsius in de aanslag... Vital controls met Lucas. Eerst maar even het House of Hope vinden, de HIV kliniek. In een ruimte die ongeveer even groot is als mijn kamer (ca. 20 m²) wachten ongeveer 50 mensen op een bezoek aan de arts, meestal ter controle, en het worden er meer en meer in de loop van de ochtend.
Lopende band werk tot 11:30. Het riedeltje "Mabuka buti" (= ben je goed opgestaan?), "Kabotu (goed) Mabuka buti?", kan ik wel dromen.
Nadat het gewicht is gemeten, worden de patiënten naar klein hoekje gestuurd waar Lucas en ik van de tieners en volwassenen bloeddruk, pols en temperatuur meten en van de kinderen temperatuur, lengte en hoofdomtrek. Thermometer moesten we zelf meenemen, bloeddrukmeter begeeft het regelmatig (ook als de stroom het wel doet, dat wil nog wel eens uitvallen) en de cijfertjes van het meetlint zijn op de meest gebruikelijke afmetingen niet meer te lezen. Het werd drukker en warmer, en drukker en meer baby's begonnen te huilen, en drukker en... De assistente die de mensen opving en gewicht meette, was opeens weg. Chaos natuurlijk, maar verder allemaal goed gegaan :).
Colleges vandaag van Gert-Jan gekregen, woont samen met Janneke en zijn kinderen al 11 jaar hier en hij heeft veel gedaan op het gebied van internet en technische voorzieningen hier (want is natuurlijk wel heel bijzonder Wifi in de rimboe!). Wel jammer dat het college vooral ging over hoe aso onze cultuur is, preek, bla bla. Verder heel vriendelijke man.
Over confrontatie hiermee gesproken.... Niet vlak daarna toen ik in de, trouwens mooie, tuin colleges aan het leren was, kwam er een jonge vrouw op mij af met een heel jong baby'tje. Ze probeerde in het chitonga (de taal hier) geloof duidelijk te maken dat ze naar iemand op zoek was, maar de naam herkende ik niet. Ik vond het zo stom dat ik daar met een mond vol tanden zat! En toen ze zelfs voor me ging knielen voelde ik mij al helemaal nutteloos, lomp, slecht, bedenk het maar.
Daarna was het echter wel echt een groot feest toen we gingen spelen en dansen (helaas, heb het geloof ik niet op film of foto) met kindjes die ons kwamen bezoeken! Het begon met 4 verlegen kindjes, en uiteindelijk waren het er wel een stuk of 10 die helemaal uit hun dak gingen. Wij net zo goed hoor!
VIT staat er op het rooster... Thermometer, manchet en bloeddrukmeter, meetlint en calculator van Fahrenheit naar Celsius in de aanslag... Vital controls met Lucas. Eerst maar even het House of Hope vinden, de HIV kliniek. In een ruimte die ongeveer even groot is als mijn kamer (ca. 20 m²) wachten ongeveer 50 mensen op een bezoek aan de arts, meestal ter controle, en het worden er meer en meer in de loop van de ochtend.
Lopende band werk tot 11:30. Het riedeltje "Mabuka buti" (= ben je goed opgestaan?), "Kabotu (goed) Mabuka buti?", kan ik wel dromen.
Nadat het gewicht is gemeten, worden de patiënten naar klein hoekje gestuurd waar Lucas en ik van de tieners en volwassenen bloeddruk, pols en temperatuur meten en van de kinderen temperatuur, lengte en hoofdomtrek. Thermometer moesten we zelf meenemen, bloeddrukmeter begeeft het regelmatig (ook als de stroom het wel doet, dat wil nog wel eens uitvallen) en de cijfertjes van het meetlint zijn op de meest gebruikelijke afmetingen niet meer te lezen. Het werd drukker en warmer, en drukker en meer baby's begonnen te huilen, en drukker en... De assistente die de mensen opving en gewicht meette, was opeens weg. Chaos natuurlijk, maar verder allemaal goed gegaan :).
Colleges vandaag van Gert-Jan gekregen, woont samen met Janneke en zijn kinderen al 11 jaar hier en hij heeft veel gedaan op het gebied van internet en technische voorzieningen hier (want is natuurlijk wel heel bijzonder Wifi in de rimboe!). Wel jammer dat het college vooral ging over hoe aso onze cultuur is, preek, bla bla. Verder heel vriendelijke man.
Over confrontatie hiermee gesproken.... Niet vlak daarna toen ik in de, trouwens mooie, tuin colleges aan het leren was, kwam er een jonge vrouw op mij af met een heel jong baby'tje. Ze probeerde in het chitonga (de taal hier) geloof duidelijk te maken dat ze naar iemand op zoek was, maar de naam herkende ik niet. Ik vond het zo stom dat ik daar met een mond vol tanden zat! En toen ze zelfs voor me ging knielen voelde ik mij al helemaal nutteloos, lomp, slecht, bedenk het maar.
Daarna was het echter wel echt een groot feest toen we gingen spelen en dansen (helaas, heb het geloof ik niet op film of foto) met kindjes die ons kwamen bezoeken! Het begon met 4 verlegen kindjes, en uiteindelijk waren het er wel een stuk of 10 die helemaal uit hun dak gingen. Wij net zo goed hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
