Vrijdag 12 oktober, "It's OK if you have to shake,

Na een pannenkoekontbijt... ben ik heel lui nog even gaan slapen. Om half elf pas OK straks. Met Leo en Inge OK apenjurkjes aantrekken, OK gemutst en monddoekje om, handen gewassen (fotootje gemaakt natuurlijk ;) )... Hee, staat Bart daar nou te assisteren? Ja! Als Annet en Bart naar buiten komen leggen ze uit dat er een orthopaedische chirurg is vandaag (normaal doet Dr. Spurrier de operaties). Ze zeggen dat hij aardig is en dat blijkt als we kennis met hem maken. Hij geeft het adres van het ziekenhuis in Lusaka waar hij werkt en op dinsdag en donderdag operaties doet (wij gaan naar een ander ziekenhuis in Lusaka over een week). Hij belt zijn Nederlandse collega op. "How do I say 'How are you' in Dutch" en een seconde later klinkt het "Hoe gaat het?".

De eerste patient is een jongetje van 7 à 8 jaar en heeft een varusstand van het linker onderbeen: onderbeen staat naar buiten t.o.v. de knie. Hij is onder narcose, wat ik een opluchting vind. Een lokale verdoving wordt hier vaak onvoldoende gegeven, patienten lijden nog veel pijn. "Are you going to assist me?" vraagt als hij mij aankijkt. Ikke?? Ojee, hij bedoelt het echt!!! Nu als de wiedeweerga handen wassen en (voor zover dat mogelijk is in deze OK) steriel staan. Apenpakkie (OK schort) over apenjurkje en handschoenen over de mouwen van het OK schort... Ready set go!!!!! Ik moet het been en de huid aan de binnenkant van de knie zondanig houden, dat de chirurg goed kan snijden. Al gauw sta ik met mijn ene hand een schaar vast te houden en met de andere een haak om de huid open te houden. We zijn ondertussen zo'n 5 cm diep in het been van het jochie. Het duurt best een hele tijd en omdat de chirurg vervolgens gaat.... BEITELEN (ja met beitel en hamer, die orthopaeden zijn echt timmermannen en houthakkers gewoon) in het bot, moet ik zorgen dat alles goed open staat. Ik voel dit goed in mijn handen. Vervolgens pakken we het been beet en... Het is kraken geslagen!! Hij leert mij eerst het been verder in de afwijkende stand naar buiten te kraken en vervolgens kan het been dan recht worden gekraakt. Wow! Hij staat nu echt recht! Ongelooflijk. Hij leert mij hechten. Mijn handen zijn ondertussen wel aan het trillen, o men niet nu! "Is this your first time stitching?", "Yes", "It's okay if you are shaky, just don't hurt yourself". Met pincet ene kant huid vasthouden, naald op 90 graden erdoorheen steken, zelfde met andere kant huid. Pak over met schaar. Doorheen trekken. Om schaar heen draaien, voor of achterlangs, een of twee keer... Meerdere wegen leiden tot een hechting. "Is this really your first time? Your doing pretty well!" Het zag er nog best netjes uit. Aah, pfff, dat ging goed gelukkig, ondertussen stuiter ik van de adrenaline.
Wij krijgen een korte pauze. Leo mag assisteren bij de volgende operatie, exostosis. Een uitstekend stuk bot van de laterale malleolus van linker enkel moet worden weggeschraapt. Ze snijdt de huid heel netjes open en nadat de chirurg snel de rest van het werk had gedaan, mag ze het ook dichthechten, wat ze goed doet!" De derde is voor Inge. Een cyste uit de knie wordt verwijderd. Het wast best een lange operatie, maar ze heeft het goed volgehouden en ook goed geassisteerd.
Het is ondertussen al twee uur geweest, terwijl we eigenlijk ingedeeld waren tot twaalf uur. Uitgedroogd en uitgehongerd (ik houd van een beetje overdrijven) gaan we snel naar huis en kanen we snel een lunch, terwijl de rest ondertussen al naar het extra college is gegaan. Ik heb geen spijt dat ik mij daarvoor niet heb opgegeven.
Oja, opdracht. Ik ben verzonken in een rapport van 130 pagina's over HIV in Zambia. En in  mijn eigen blog nu ook, maak er een eind aan. Adios.
Geplaatst door Iris van Blitterswijk op 01:36