Zaterdag 13 Oktober, Kanonne wat een dag... Katonk

Opstaan is best moeilijk. Gisteravond wilde ik al om 22:00 gaan slapen, maar dat gaat toch best lastig als iedereen een ander ritme heeft... Ik sliep 2,5 uur later uiteindelijk. Vandaag beginnen de Clinic Rounds om 08:00 en ik en Eva zijn de geluksvogels die zijn ingedeeld op de Maternity Ward. Dr. David staat weer op deze ward. Hij begint met het laten zien van een vrouw met een geruptureerde uterus (baarmoeder). Het is werkelijk een bloedbad, verschrikkelijk. Ik moet ook gelijk allemaal klemmen vasthouden zodat hij het resterende bloed kan verwijderen... Ik denk dat ze wel een bloedtransfusie kan gebruiiken nu. Naast haar op de labour afdeling liggen 3 andere vrouwen, die allemaal op knappen staan. Er zit een grote kans in dat we een bavelling meemaken deze ochtend. Op de ward liggen ook nog twee of drie vrouwen waarvan hiij verwacht dat ze elk moment kunnen bevallen. Hij bepaalt de ontsluiting. Een aantal zijn rond de 6 cm nu. Hij bepaalt ook de indaling en hij laat mij dat ook oefenen, door te voelen waar het hoofdje van de foetus ligt. Er zijn ook nog een paar vrouwen met heftige bloedingen, en dan bedoel ik ook echt heftig. Liters bloed. En het verbaasd me dat twee nog kunnen opstaan en heen en weer looen zonder flauw te vallen. Maar het was mij ook al eerder opgevallen dat de vrouwen hier bikkelhard zijn. Het is ook opvallend stil in de labour room.
De zuster controleert een vrouw die begint met weeën krijgen. Ze legt uit dat ze nog te weinig ontsluiting heeft en dat ze NIET moet persen. Eva, Wieteke en ik worden gevraagd haar in de gaten te houden. "Just call me when you see a baby head," en weg is ze. Niemand op de labour afdeling behalve wij en het meisje (want ze is nog maar 19) en ze  heeft nu elke twee minuten weeën...
We gaan verder met de ronde op de ward als de zuster ondertussen weer terug is. Ongeveer anderhalve week terug toen ik hier ook rondliep was er een meisje van 17 met een open wond na een keizersnede die moest worden schoongehouden. De wond was nog steeds open, en ik help met schoonmaken. Dit gebeurt twee keer per dag. Ze verging van de pijn, heel zielig. Het zag er nu slecht uit t.o.v. de vorige keer, allemaal pus. Ze moet opnieuw naar de operatiekamer. Arme meid.
Een van de vrouwen op de labour room gaat bevallen. Ze was te hard aan het persen voor de 6 cm ontsuiting die ze eerst had, maar ondertussen zijn haar vliezen gebroken (wat een smeerboel) en heeft ze genoeg ontsluiting (10 cm). Ze wordt ingeknipt. Ze wordt plaatselijk verdoofd, maar... ohnee! Achteraf blijkt dat hij de verkeerde spuit had! Alleen dextrose is erin gespoten en geen pijnstilling!!! Juist nu ze moet persen doet ze het niet en met man en macht proberen Dr. David en ik het kind vanuit de buik eruit te duwen. "Katonka!!!! Katonka!!!!" gillen we, dat betekent persen. Het is druk want we staan met z'n vieren om de bevalling heen. Annet en Wieteke zijn er ook bij gekomen. Als het hoofdje er dan eindelijk uitkomt, help ik de zuster met de schoudertjes. Daarna gaat het snel, navelstreng afbinden en knippen en zorgen dat het vocht uit de neus en longen wordt gezogen (met klein handpompje, waardeloos). Het duurt heel lang voordat get meisje vanuit zichzelf gaat ademen en huilen doet ze ook niet. Ze is ook bleek en paarsig. Ohnee, niet nu!!! Cry baby, cry baby! Twee zuurstofslangetjes worden in het kleine neusje gestopt. Ademhaling en beweeglijkheid komen nu langzaam aan steeds beter op gang. Eva en ik moeten de slangetjes steeds terug stoppen. Twee bedden verder... vindt nog een bevalling plaats. De rest, ondertussen staan Stieneke, Nicole en Leonore er ook bij en zijn Justin en Lucas net weg, is daar bezig. Ook de zuster en Dr. david. En ook de moeder van het net geboren meisje heeft geen omkijken naar haar eigen baby. Het is hier niet gebruikelijk dat het de moeder intens gelukkig is met haar baby en het babytje wordt ook niet gelijk bij de moeder neergelegd. Het lijkt wel alsof alle moeders een post partum depressie hebben. Zo onverschillig. Eva en ik hebben dus vrij weinig meegekregen van de tweede bevalling... ook al stonden wij eigenlijk als enige twee ingedeeld op deze ward... Wieteke en Leo zien we pompen, want het kindje van deze bevalling moet er met een vacuümpompje worden uitgezogen.
We nemen afscheid van de ward en de moeder die eerst zo onverschillig leek, ligt nu gelukkig met haar baby'tje en zegt "Twalumba" (dat betekent dankjewel) als ik bij haar kom kijken.

Als we terugkomen ruikt het naar PANNENKOEKEN!! Veel hebben een pak mix meegenomen vanuit huis, lekkere lunch!! Daarna staat het brengen van 16 kg aan schoolspullen naar de basisschool, craftshop bezoek en een bezoekje aan de lucht boven Macha... Jaja met een klein vliegtuigje! Voor geen geld!! Echt maar 7 euro!!! Save the best for last. Als tweede groepje stap ik met Wieteke, Eva en Lucas in het vliegtuigje. I'm in tehe front. Om onze oren te beschermen tegen de herrie, krijigen we een koptelefoon op. We hadden een rustige vlucht verwacht en dat we het een en ander zouden herkennen, maar... Het leek wel alsof we in een stuntvliegtuig waren beland!!! Het was gewoon een zwevende achtbaan, zo gaaf!!!! Iedereen was ook gelijk helemaal happy.

Als klapper op de vuurpijl gaat het onweren. Het zijn ook de eerste regendruppels die ik hier voel. Het is een mooi spektakel die lichtflitsen. Als we terugkomen is het donker en gaat het harder en harder onweren. Discolicht aan flitsen, knallen als bommen en het komt met bakken uit de hemel zetten... midden in het droge seizoen!! Een paar padjes vluchten bij ons naar binnen, terwijl wij naar buiten gaan voor dit spektakel. Het blijkt dat het de rest van de nacht ook nog heeft geonweerd, maar daar merkt mw. in comaslaap nooit wat van... Heb heeeeerlijk geslapen.